ondersteuning voor ouders

Ik zit bij Trudie en Steven* op de bank, een echtpaar van eind veertig. Een paar maanden eerder hebben ze zich gemeld bij het CJG omdat er veel strijd was in het gezin. Hun twee dochters van 17 en 15, Sanne en Desi, zijn ontzettend lieve meiden met allebei een behoorlijk sterke eigen wil. Die sterke wil waarderen Trudie en Steven heel erg. Ze zeggen zelf altijd: je hoeft je de kaas niet van het brood te laten eten. Maar tegelijkertijd zorgde het ook vaak voor onenigheid en spanning.

Ze waren in een neerwaartse spiraal terechtgekomen. Ze waren zich daar niet bewust van, omdat het nou eenmaal al een tijdje zo ging. Bovendien stonden ze er door de waan van de dag te weinig bij stil dat dit niet de manier was waarop ze met elkaar om wilden gaan. Maar elke dag was er wel een moment dat het flink tekeerging in huis.
Tot op een dag Steven heel duidelijk voelde dat hij het zo niet meer wilde. Hier was een fikse ruzie aan voorafgegaan waarbij Sanne hem had toegeroepen dat hij maar eens hulp moest zoeken. Na zijn eerste boosheid over deze - in zijn ogen - brutale reactie, merkte hij dat het hem niet losliet. Misschien was het nog niet zo’n slecht idee om eens met iemand te praten die hen wellicht wat tips kon geven over de gang van zaken thuis. Hij was mening dat de meiden af en toe behoorlijk hun boekje te buiten gingen, maar tegelijkertijd durfde hij ook wel toe te geven dat hij en Trudie ook wat steken lieten vallen. En zo zit ik nu inmiddels met Trudie en Steven in een afrondend gesprek. We kijken terug op de situatie zoals die was en hoe die nu wordt beleefd. Ik vraag hen waar ze het meest aan hebben gehad. Trudie vertelt: ‘Ik zie nu in dat ik me veel te veel heb laten leiden door de drukte van mijn baan, het huishouden, noem maar op… Daardoor zag ik de kinderen te weinig. Echt zíen, snap je?

Als mijn dochters wel eens wat vroegen, keek ik vaak niet eens op van waar ik op dat moment mee bezig was. En we deden eigenlijk nooit iets leuks samen. Het was altijd snel, snel, snel. Ik besef nu dat de kinderen daar best wel last van hadden. Dat zeiden ze ook tegen me, toen ik het ze vroeg. Gek hè, soms denk je dat kinderen van die leeftijd het allemaal wel best vinden als ze lekker hun eigen leven kunnen leven. Maar ook kinderen van die leeftijd willen gewoon échte aandacht en écht gezien worden. Sinds ik dat weet en wat dingen heb veranderd in hoe ik met
ze om ga, merk ik zo’n groot verschil in hoe ze met ons omgaan. Er wordt veel meer gelachen en ik voel me ook minder snel boos. Daardoor komt er uiteraard bij de ander ook minder snel een boze reactie. En natuurlijk is er echt nog wel eens strijd, maar het verloopt minder heftig en we kunnen daarna met elkaar bespreken wat er nou misging.’ Steven knikt bevestigend. ‘Ik ben echt blij dat we deze stap hebben gezet. Dat hadden we veel eerder moeten doen!’ ‘Inderdaad!’, horen we Desi vanuit de kamer ernaast roepen. Met een lach nemen we afscheid van elkaar.

Wil jij ook eens met een professional van het CJG sparren? Neem gerust contact met ons op!

*Alle namen en de foto bij dit artikel zijn fictief.